Opis szkodnika
Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) to najpopularniejszy w Polsce gatunek szczura – gryzonia z rodziny myszowatych, którego długość ciała wynosi ok. 40 cm, natomiast ogon mierzy od 15 do 23 cm i jest wyraźnie krótszy od reszty ciała. Barwa futra zazwyczaj jednolicie brązowa na grzbiecie z szarym lub żółto – brązowym kolorem brzucha. Tworzą gniazda, żyją w dużych koloniach, liczba miotów średnio 7 rocznie, zwykle w miocie występuje 8-9 młodych.
Identyfikacja
Szczury budują gniazda, od których nie oddalają się dalej niż na 100 m. Gniazda mieszczą się w zakamarkach, piwnicach, rurach, czasem w samodzielnie wykopanych norach. Do gniazd prowadzi zwykle kilka wejść. Niektóre gniazda są budowane nad ziemią – obecność nor (wejść) jest jednym z najbardziej widocznych sygnałów bytowania szczurów. Do innych wyraźnych sygnałów należą charakterystyczne odchody i uszkodzenia produktów spożywczych lub ich opakowań.
Przyczyny występowania
Najczęstszą przyczyną jest brak szkodnikoszczelności obiektu wynikający z błędów projektowych i budowlanych, a także ze zużycia elementów budynku i pozostawiania otwartych drzwi i okien szczególnie piwnicznych. Świetnie pływają, więc z łatwością poruszają się w rurach kanalizacyjnych – podniesiona deska sedesowa lub niezabezpieczona kratka odpływowa to otwarte wrota dla tych gryzoni. Częstą drogą przenikania szczurów do budynku są przepusty rurowe prowadzące do kanalizacji.
Zagrożenia:
- powodują skażenie żywności odchodami, sierścią – co skutkuje konieczność wycofania towaru w przypadku branży spożywczej i straty wizerunkowe dla firmy;
- są wektorem wielu groźnych chorób – pasożytują na nich wszy i pchły, które przenoszą wiele chorób groźnych dla ludzi, jak dżuma, dur brzuszny, włośnica, tularemia i leptospirozy;
- uszkadzają infrastrukturę teleinformatyczną i budynki;
- choć są wszystkożerne to konkurują z człowiekiem o pożywienie – 25 szczurów zjada tyle ile jeden człowiek.
Zwalczanie szczurów
Niezwykle ważne jest jak najwcześniejsze przystąpienie do tępienia szczurów ze względu na bardzo szybki przyrost populacji. Odszczurzanie realizowane jest zazwyczaj za pomocą metod fizycznych i chemicznych. Do metod fizycznych zaliczamy chwytacze żywołowne, lepy na gryzonie i pułapki sprężynowe, zaś do chemicznych użycie trutek pokarmowych zawierających antykoagulanty II generacji lub cholekalcyferol.
Przebieg deratyzacji
- Wykwalifikowany operator DDD przeprowadzi wywiad i lustrację obiektu aby ustalić pierwotną przyczynę występowania gryzoni.
- W zależności od wyniku lustracji, może zalecić wykonanie pewnych prac (np. sprzątanie, uszczelnienie budynku, murowanie).
- Przeprowadzi właściwą deratyzację z zastosowaniem optymalnych metod, dobranych do warunków panujących w miejscu występowania gryzoni (np. rozstawi karmniki deratyzacyjne, pułapki mechaniczne lub lepowe).
- Oceni potrzebę i zaleci dalsze działania w zakresie deratyzacji (np. wizytę kontrolną).
- Sporządzi protokół zabiegu i przekaże zleceniodawcy.
